احمد شاملو/ ‏چه بی تابانه می خواهمت

چه بی تابانه می خواهمت
 ای دوریت آزمون تلخ زنده بگوری !
 چه بی تابانه تو را طلب می کنم !
 بر پشت سمندی
 گویی
 نوزین
 که قرارش نیست.
 و فاصله
 تجربه یی بیهوده است.
 بوی پیرهنت
 این جا
 و اکنون.
 کوه ها در فاصله
 سردند.
 دست
 در کوچه و بستر
 حضور مأنوس دست تو را می جوید .
 و به راه اندیشیدن
 یاس را
 رج می زند.
 بی نجوای انگشتانت
 فقط.
 و جهان از هر سلامی خالی است
 شانه ات مجابم می کند
 در بستری که عشق تشنگیست
 زلال شانه هایت
 همچنانم عطش می دهد
 در بستری که
 عشق
 مجابش کرده است